Op naar Cape Reinga het noordelijkste punt van NZ 25 februari 

NZ moet echt iets aan zijn internet infrastructuur doen. Op veel plaatsen nog alleen 3G en/of heel erg slechte wifi. Foto’s uploaden is een hels karwei als het al lukt.

Van Clarks Beach is het alles bij elkaar nog een kleine 500 km naar het noordelijkste punt van NZ, Cape Reinga. We willen daar zaterdag zijn, dus we hebben er 3 dagen voor. Nu is 500 km niet ver maar er zijn wat beperkingen zoals bochtige tweebaanswegen, heel veel wegwerkzaamheden (zie vorig bericht) en mooie dingen (vaak onverwacht) om te zien zoals ook vandaag weer. 

We zijn duidelijk in Maori land want veel plaatsnamen zijn Maori namen. Niet uit te spreken voor ons. De meeste Maori leven op het noorder eiland en dan ook nog veel ten noorden van Auckland waar we vandaag naar toe gaan. Net voor Auckland gaan we de autobaan op. Nu is het wel even een verademing want je kunt flink wat kilometers maken ondanks dat je door een wereldstad rijdt. De eerste 100 km schieten dan ook lekker op. Maar al snel worden het weer tweebaans wegen en dan nemen wij meestal daarvan ook nog de binnendoor wegen omdat deze veel rustiger zijn en je meer van het uitzicht kunt genieten. We zien opeens enorme sculpturen. Het blijkt Gibbs farm te zijn. We zijn compleet verrast door deze confrontatie, want we kennen dit van een reeks uitzendingen op NPO van enkele jaren geleden.

Het onderwerp was toen volgens mij bijzondere beeldende kunst in het landschap. Er staat langs de weg ook geen enkele aanwijzing, op internet blijkt ook dat je het niet kunt bezoeken en alleen enkele keren per jaar opengesteld is voor goede doelen evenementen.

Kijk hier maar naar de foto’s anders moet je ook even de website bezoeken (klik hier

We willen morgen de kauri bomen bezoeken. De grootste bomen van NZ, en we hebben al grote gezien dus dat beloofd wat. We besluiten bij Lake Taharao te stoppen. Het is weer een nationaal park camping, dus zoek het maar uit! Een mooie plek, paar meter van het water wat lekker warm is. We zwemmen, drinken een biertje in het water en kletsen nog wat met een local die hier met twee gezinnen kamperen. Ze vertelt dat ook hier veel boeren zijn uitgekocht en hun land wordt beplant met bomen. “Aan bomen hebben we niks, boeren maken tenminste nog voedsel” Goh waar ken ik die discussie toch van?! 

Wat ook opvalt is de stilte sowieso in de natuur maar ook geen druktemakers op de camping. Heerlijk! Ofwel het leven van een reiziger is best zwaar.

De volgende ochtend een lekkere duik in het meer, ontbijtje maken, inpakken en wegwezen. 

We rijden nu het Waipoua Forest in over weg no 12. Eerst bezoeken we de eerste Kauri boom genaamd “Father of the Forest”. Van de weg is het een prachtige wandeling naar deze boom. Maar voordat we het bospad op mogen moeten we eerst door een ontsmettingstraat!

Deze bomen worden namelijk ernstig bedreigd door een schimmel/paddenstoelen. Er is al een enorme sterfte onder deze boomsoorten, waarvan er sommigen al meer dan1500 jr oud zijn. Het pad kronkelt door het bos wat sowieso mooi is en waar ook al jongere Kauri bomen staan. En die zijn al imposant. Via een bocht komen we bij de “Father of the Forest” . Het lijkt wel of je tegen een rotswand aan loopt. Wat een enorme boom. Hij is maar 30 meter hoog maar heeft een omtrek van meer dan 19 meter. Phoe wat een joekel. Gek als je voor het eerst zo iets imposants ziet ben je echt ff van je stuk. 

Een kilometer verderop staat de grootste qua hoogte maar is in omtrek iets dunner. Deze heet “Tane Mahuta” ofwel de “The Lord of the Forest”. Het zijn wel flinke jongens. Ze komen ook in Japan voor, in elk geval een familie daarvan. 

Na een rustige rit met een overtocht met een pont over een fjord rijden we naar Ahipara, waar we een knusse camping vinden bij een Maori, genaamd Moody, achter zijn huis. Een soort boerderijcamping maar dan bij een particulier achter zijn huis. Hier eindigt ook de beroemde 90 km weg (90 mile road) over het strand vanaf het noorden. Je mag hier dus met de auto 90 km over het strand rijden. Natuurlijk niet met een huurauto. Het is nu nog 120 km naar het noordelijkste punt van NZ. ‘s avonds maken we na het eten op het strand nog een wandeling..

In dit dorp en dit deel van NZ wonen veel Maori. Een ”speels” volkje, vissen, over het strand rijden, burnouts maken met de auto op de weg, met de crossmotor over het strand scheuren tot diep in de nacht, veel en lekker eten (we zien veel mensen met overgewicht), heel veel tattoos, ook in het gezicht. Ik praat nog wat met de campingeigenaar, een sympathieke man. Hij is dik in de 70 en heeft altijd in de bouw gewerkt in Auckland. Hij woont hier nu tien jaar in het huis van zijn schoonouders. Zijn zoon bouwt achter het huis een grote nieuwe woning met twee appartementen die hij kan verhuren. Want ook hier is het in het vakantietijd erg druk en daar willen ze natuurlijk ook van profiteren. Verder staat er een Nederlands echtpaar wat hier 10 jaar heeft gewoond en nu weer terug zijn voor een wat langere vakantie. nu ze gepensioneerd zijn. Twee mensen uit het onderwijs. Ze zouden niet meer terugwillen vanwege de steeds grotere armoede hier in de omliggende dorpen en steden.

Zaterdagochtend vroeg uit de veren voor een rondje hardlopen. Ik probeer enigszins mijn conditie op peil te houden. Want ondanks dat we best veel wandelen zitten we ook relatief veel in de auto. Ik zeg vaak “in dit soort landen wandel je met de auto aan!”.  

Vandaag rijden we naar de hoogste punt (noodelijkste) van NZ. Nog zo’n 120 km. In het stadje Kaitaia doen we de laatste boodschappen. We nemen daar een kop lekkere koffie, zo’n beetje onze vaste gewoonte op een dag. Even lekker een beetje mensen kijken in de drukke hoofdstraat en het valt op dat heel wat mensen rondsloffen waar je van afvraagt wat ze zoal in het dagelijks leven doen.  We zien ook een wasstraat waar we onze auto even een beetje oppoetsen want hij ziet er niet uit na 5000 km, waaronder veel gravel wegen.

Afijn we rijden over weg no 1 naar het noorden en komen nu het smalste stuk van NZ. Soms vlak, soms bergachtig en soms de hoge zandduinen van de westkust. Ook deze duinen zijn bekend omdat enkele 150 meter hoog zijn. Vlak voor het eide van de weg ligt een mooie natuurcamping aan de oostkust, genaamd Tapotupotu Bay Beach Campsite. Het ligt aan een kleine baai. Omdat we vroeg zijn , zo rond 13 uur, kunnen we een fantastische plek uitzoeken. We zullen hier 2 dagen blijven. Het is warm, zo rond 28 graden, en de rest van de middag doen we het rustig aan rondom de tent.

Rond 19 uur rijden we naar Cape Reigna voor de zonsondergang. Een klein stukje met de auto en het laatste stuk, iets meer dan 1km lopen over een geasfalteerd pad. Tja het is een mooie en bijzondere plek. Zeker voor de Maori, want hier komende geesten van de verschillende ….. bij elkaar. 

Weer een mooie belevenis samen. 

Zondag willen we een wandeling maken naar cape Maria van Diemen. Door Abel Tasman genoemd naar de vrouw van de gouveneur van West Indie die hem op pad heeft gestuurd. Gelukkig is het vandaag minder warm want het is alles bij elkaar een wandeling van 18 km. 

Het lang stuk over de Te Werahi Beach. Op het eide van het strand mondt een klein riviertje uit in de zee. We besluiten om niet over te steken omdat we niet weten of we met hoogwater wel weer terug kunnen. En we hebben geen zin in natte voeten.

Dus we besluiten om eerst lekker te lunchen, alles bij ons, om dan weer dezelfde weg terug te lopen. Sommige vogels zijn niet blij dat we hier lopen en komen dreigend naar ons toe, door vlak over ons heen te vliegen en heel veel herrie te maken. Bijzonder. Vanaf het strand moeten we 200 meter omhoog en 235 treden. Komen we weer bij de parkeerplaats uit. Intussen regent het al een beetje. Terug naar de tent, omdaar weer te genieten van onze prachtige plek. We maken nog een wandelingtje bij ons over het strand en de rotskust wat bestaat uit gestolt lava. Wat een prachtige plek is dit hier.

Voor de verandering maken we vandaag wortelstampot. We genieten onder boom van een prachtige avond met de continu aanrollende golven die veel lawaai maken. Soms valt dit geluid een paar seconden helemaal weg, een hele rare gewaarwording. 

Morgen gaan we naar het meeeeeest noordelijke put van NZ, de Noordkaap. Want ja ook hier is ooit een meetfout gemaakt.

6 gedachten over “Op naar Cape Reinga het noordelijkste punt van NZ 25 februari ”

  1. Wat een unieke kampeerplekken en prachtige wandeltochten weer! Ik blijf jullie volgen vanuit de andere kant van de wereld. Blijf genieten samen!

    1. Ha Bregtje
      Ja we beseffen ons steeds dat je op zo’n andere plek op aarde bent. Zelfs de sterrenhemel is anders 🙂 . En inderdaad het kamperen is hier uniek, dat we vinden zo mooi van deze wijze van reizen dat je heel veel ter plekke kunt bepalen en kiezen. Nog een klein weekje NZ en dan door naar Fiji.
      Leuk dat je ons volgt en de ontmoeting met Chantal was ook uniek. Groetjes van down under.

  2. Prachtige foto’s en verhalen Stan en Liesbeth! En die bomen zo onbeschrijfelijk mooi! Geniet nog even van jullie tijd in NZ!

    1. Hoi Marijke
      Ja we kijken hier onze ogen uit en na zo’n lange tijd begin je er zelfs aan te wennen :). Ook leuk om zo te reizen. Nog 5 dagen in NZ om er van te genieten.
      Grt Stan

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven