Van Cape Reinga richting Auckland 28 februari

Het vertrek van een van de mooiste campings waar we in NZ zijn geweest valt ons zwaar. Nu ook weer niet overdrijven, maar het was heel goed toeven op een geweldige plek bij een mooie boom en omgeving.

Het heeft de hele nacht wat gemiezerd dus we pakken de tent zeik nat in. Dat doen we wel vaker, door regen of dauw.

Wat ik in mijn vorige bericht al aangaf dat niet Cape Reinga het noordelijkste punt van NZ is maar eigenlijk Cape North. Dan moeten we 50 km naar het noord oosten, waarvan 35 km over gravel weg. Nu is regen op gravel niet zo erg maar als een beetje teveel zand in zit dan wordt het modder. Omdat we een FWD hebben ben ik er niet zo bevreesd voor. Echter na 10 km wordt de weg smaller en ik zie op de kaart ook bochtigere wegen en dat betekent vaak veel stijgen en dalen. Tja dan maar niet naar Cape North. Geen zin in gedoe met weg en auto. We bezoeken nog een mooie baai, Hooper bay, en rijden dan weer terug naar de hoofdweg. Op de terugweg staat een truck vol met boomstammen vast midden op de weg. Die heeft dus de helling niet gehaald. We kunnen er nog net voorbij en ik vraag aan hem of hulp nodig heeft. Hij zegt dat ie zijn baas al heeft gebeld. Maar ja dan sta je daar in middle of nowhere maar raar te kijken met je stoere truck. 

Via weg no 12 zakken vanaf nu weer af naar het zuiden om op 10 maart in Wellington te zijn. Onderweg zien we nog enorme mooie “silver” duinen. Men zegt de witste duinen en strand ter wereld. Tja ik weet het niet maar het zal wel. Nu houden we vooral het oosten van het noorder eiland aan. We moesten ook nog door een kudde koeien worstelen die over de weg naar een ander onderkomen werden gedreven.

En komen dan uit bij KeriKeri. Daar komen we op de meest ongezellige camping tot nu toe. Hier blijken 115 vaste bewoners te zijn die hoofdzakelijk in cabins wonen. Bijna allemaal tijdelijke arbeidsmigranten. De eigenaar van de camping is een voormalige boer die nu 22 jaar deze camping uitbaat. Verder ontmoeten we 4 sympathieke spaanse jongeren die hier net zijn aangekomen ook voor een jaartje werken en leuke dingen doen. 

Dinsdag hebben we een vol programma. Eerst bezoeken we een eerste stenen huis van NZ in Kerikeri en een chocolaterie waar heel veel lekkere chocolade wordt gemaakt.

We hebben een cruise gepland in de middag in the Bay of Islands. Een zeer toeristich gebied. Opstapplaats voor de cruise van 4,5 uur is  bij Paihia. Ook weer een mooi kustplaatsje met oude gebouwen en leuke winkeltjes. 

De tocht met een soort catamaran is langs eilandjes waar leuke verhalen over worden verteld. Over ”kapitein Cook die hier van alles heeft meegemaakt zoals confrontaties met de Maori. Veel eilanden werden oorspronkelijk bedekt met wouden. Maar zijn door de settlers leeg gekapt om willen van het vee wat ze dan daar konden laten grazen zonder dat ze weg konden lopen. Nog steeds zijn enkele van de eilanden privebezit. Maar het hele baai gebied is inmiddels uitgeroepen tot nationaal park. Op alle grond /eilanden die vrijkomen heeft de overheid het eerste recht van kopen. En wordt er veel aan natuurherstel gedaan. Het belangrijkste doel van deze cruise de beroemde “Hole in the Rock”. Een rots in zee met een enorm gat erin waar je doorheen kunt varen. Onderweg zien we veel zeeleven, zoals de kleinste pinguin ter wereld, dolfijnen en zeeleeuwen. Ook een rots met “eeuwige sneeuw” wat poep blijkt te zijn van meeuwen! 

Omdat we nu op open zee varen is het met deze boot door zo’n opening varen best wel een precieze aangelegenheid. Maar het lukt en weer een bijzondere ervaringrijker.

Op de terugweg leggen we nog aan op een eiland waar we 1,5 uur de tijd hebben de plaatselijke cafe te sponseren en een mooie wandeling te maken. Kortom een fantastisch mooi uitje. Terug op de camping in Kerikeri hebben we nog een leuk gesprek met de campingeigenaar. 

Ik laat hem het tractormuseum zien van mijn broer Theo. Tja boeren onder mekaar. 

Woensdag rijden we richting Auckland. We doen dat via het dorpje Kawakawa. We waren er al doorheen toen we ons realiseerde dat ze daar een openbaar toilet hebben wat gebouwd is door de beroemde architect en kunstenaar Hundertwasser. Dus omdraaien en terugrijden. Ja we hadden huizen en nadere bouwwerken van hem gezien in Wenen, dus dat wilde we niet missen. Maar het overtrof weer onze verwachtingen. Ook staat er in Kawakawa een Memorial gebouw. De dame bij de ingang vertelde honderd uit over het leven van Hundertwasser. Wat we ook niet wisten is dat deze kunstenaar grote delen van zijn leven heeft gewoond in NZ in dit gebied. Hij is er zelfs begraven. 

Over openbare toiletten gesproken. In NZ is het normaal dat de overheid er voor zorgt dat je in elk plaats kunt poepen en plassen in een openbaar toilet. We hebben er ontelbare gezien en gebruik van gemaakt. Ook op zeer afgelegen plekken. Ze zijn schoon en vaak ook zeer mooi beschilderd of zoals in Kawakawa kunstzinnig aangelegd. Het is niet vreemd dat in NL wild plassen en zelfs niet meer van huis gaan omdat je niet zeker weet of er ergens een toilet is, of niet schoon of dat je eerst een consumptie moet kopen om er een te kunnen gebruiken. 

Dan rijden we via Tutukaka waar mijn overleden neef Vincent ooit een half jaar duikstage heeft gedaan. We bezochten de duikschool om te kijken of iemand hem daar nog kende. We hadden een leuk gesprek met een dame, ze kende hem niet want ze werkt hier nog maar 10 jr en de stage was ongeveer  20 jaar geleden. Nog wat foto’s gemaakt voor mijn lieve zus en zwager. 

Overigs landschappelijk een prachtig gebied, een goeie smaak had die jonge. 

Rustig doorgereden naar het plaatsje Mangawhai, waar we onze tent weer opzetten aan het strand. Camperen is echt gaaf in NZ. Van de 40 dagen tot nu toe in NZ hebben we er 33 dg  gekampeerd. Heel vaak op mooie plaatsen en waardevolle ontmoetingen.  Morgen rijden we naar Auckland daar verblijven we 2 dg in een hotel. Ook weleens lekker. 

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven