Naar, in en weer uit Copper Canyon. 130 km avontuur op de motor
Zondag van Chihuahua naar Creel gereden een rit van 280 km. Eerste dag dat beetje een toeristenrit gevoel heb. Ik ben tot zondag, precies 2 motorrijders tegen gekomen buiten de stad. Uiteraard is er altijd een begroeting naar elkaar ook hier. Dat is weinig want weer is prima om op de motor te zitten. Maar blijkt Na dat Mexicanen echte zondags-motorrijders zijn. Want op deze rit naar Creel kom ik heel veel groepen motorrijders tegen. Ik ga naar Creel omdat ik vandaar wil afdalen naar Batopilas op de bodem van de Copper Canyon, zo’n 1700 meter lager. Op weg Creel doe ik het rustig aan. Pak wat binnen weggetjes om de tolweg te vermijden. Wat opvalt dat er langs de weg enorm veel kruisjes en en kappelletjes staan. Ik neem aan het om verkeersslachtoffers gaat. Mexicanen gaan sowieso uitbundig een kleurrijk om met hun doden. Vooral veel gekleurde (nep) bloemetjes staan bij de kruisjes en dat zie je ook op de kerkhoven.Sommige stadjes waar ik doorheen rij lijken wel op dorpjes in India. Veel mensen op straat, veel rook van huisjes, veel afval en schurftige honden. Maar ook Veem kleurrijke mensen. Vooral de vrouwen en meisjes zijn heel fleurig gekleed. Dat maakt het dan weer vrolijk.
In Creel weer mooi hotel uitgezocht weerdererom via iOvelander, wat een geweldige app is dat. Vriendelijke mensen en weer een mooie en functionele kamer met WiFi. Ik probeer er achter te komen hoe de weg naar Batopilas is. De Hoteleigenaar zou het voor mij uitzoeken. Ik ga bij een plaatselijk bierbrouwer, Copper genaamd, voor een bier en Pizza. Beiden smaken goed. Het wordt koud want Creel ligt op 2300 meter.
Maandag ochtend hoor ik dat de weg open is. Na de hevige regenval van vorige week waren er flink wat rotsen omlaag gekomen, maar gelukkig opgeruimd. Dus maandagochtend vroeg op pad. Het heeft flink gevroren dus dat is uitkijken op de weg. Ik rij door een prachtig landschap met afgesleten rotsen en prachtige riviertjes die door de dalletjes slingeren. Hier daar huisjes en met vee. Na ongeveer 80 km duikt de weg omlaag. Hij blijft goed in tegenstelling wat ik allemaal gelezen had van mensen die met hun motors hebben lopen duwen etc. Maar naar 25 kilometer rij ik letterlijk tegen een rotsblokkade op. Er staan mensen en er is al een bulldozer bezig. Het blijkt dat deze gisteravond omlaag is gekomen. Rotsblokken ter grote van een flinke auto liggen Midden op de weg. Ik ontmoet Rodricus die in dorpje vlak bij Batopilas woont en dus ook gestrand is. Hij kan goed Engels. Hij zegt dat het nog wel een uur of 4-5 kan duren. Het is 11.30 uur. Maar hij vertelt ook dat het bijzonder mooi is aan de andere kant. Dus ja waarom die paar uur wachten niet erbij nemen het is nog “maar” 40 km naar beneden. Dus ik besluit te wachten. Rond 13.30 uur is de weg vrij maar ze hebben over de rotsblokken die nog op de weg nog liggen een nieuwe passage gemaakt. Als eerste gaan er paar autos en motor erover vanuit de ander kant. Ik ben de eerste die er van deze kant erover gaat. Na flink gestuiter ben over de blokkade heen. Nu maar hopen dat deze nieuwe passage er morgen ook nog ligt. Vanaf nu is het nog 40 km slalommen tussen rotsblokken door en de vele bypasses die er gemaakt zijn. Geen makkelijk weg, dus ik maak me wel zorgen over de terugweg van morgen. Moet zelfs rivieren doorsteken omdat wateronderdoorgangen zijn weggeslagen.
Ondertussen is het uitzicht adembenemend en het wordt steed warmer. Na ongeveer 1.5 uur kom aan in Batopilas. Ik besluit om bij Hotel Mary aan te leggen. Wederom de enige gast hier en ik denk enige buitenlander in het dorp. Ga meteen wandelingetje in het dorp te maken nu het nog lekker zonnig is. Direct naast het hotel ligt een school, een zuster staat voor de deur en spreekt me aan in het Engels. Zuster Margarita drijft met 4 medezusters een school en een internaat voor jonge meisjes. De laatste zijn allemaal afkomsten van de inheemse bevolking de Taramuhara genaamd. Ze is blij dat ze weer eens Engels kan praten. Ze heeft 11 jaar in Kenia gewerkt. We hebben uiteindelijk 2 uur samen opgetrokken en heeft met halve dorp laten zien het museum en de kerk. Mij voorgesteld aan de pastoor die ook Engels praat. Bij afscheid geef ik haar een donatie, want de school bestaat bij de gratie God en giften van particulieren. Wat een bijzondere ontmoetingen weer allemaal. Het voordeel als je alleen reist.
Dinsdagochtend om 6 op om in te pakken en weg ge wezen. Rond 7 uur op de motor en dan weer 65 km terug dezelfde weg door Copper Canyon. Want er is maar een weg naar Batopilas dus die moet je heen en terug. En als er weer een partijtje rotsen op de web liggen dan ben je zomaar weer een paar uur verder of misschien wel dag(en). Dus spannend of alles nog open is en twee: kan ik obstakels weer veilig nemen? De eerste 15 km geen bijzonderheden. Natuurlijk slalommen tussen de gevallen rotsen die op de weg liggen. Voor mij rijden paar pickups dat geeft een beetje vertrouwen dat er doorgang is. Achteraf is de terug weg minder spannend dan ik had verwacht. De bypasses kan ik soepel nemen. Alleen moet je niet bedenken dat er om het moment dat je voor bij komt iets naar beneden valt want er ligt veel op “scherp” heb ik het idee. Maar het is stabiel weer dus dat voelt wel vertrouwt. Eigenlijk wel lekker rijden. Na ongeveer 1,5 uur kom ik bij de grote blokkade van gisteren. Hij ligt nog bij zoals ik gisteren overeen ben gereden nu dus van de andere kant. Bovenop blijf ik bijna hangen maar het gaat net goed (koppeling rook ff heel smerig). Maar enfin ik ben nu over alle moeilijke punten heen. Pffff dat is weer een zorg minder. Hierna is het nog 250 km naar Parral. Deels door bos en bergen en de laatste 150 km hele mooie open weg met prima wegdek en weinig verkeer naar Parral. Zo wil de motorrijder ze hebben mooi zwieren door een prachtig canyon achting landschap. Je merkt ook weer dat je een welvarender deel van Mexico komt. Maar altijd zie mensen langs weg, lopen zitten etc. Op de meest verlaten plaatsen. Vooral ook Taramuhara mensen, want die herken je aan de klederdracht. Ik maar denken wat doe je daar in Godsnaam.
Om half drie kom ik in Parral aan, zoek een hotelletje, bel met thuisfront en ga nog een rondje hardlopen. Het lijf en geest heeft even wat afleiding nodig. Het doel om Copper Canyon in en uit te rijden is geslaagd. zie ook youtube