Dinsdag wil ik Padre Francisco bezoeken in Ixtepec, helemaal in het zuiden van Mexico. Deze pater komt uit de Rips vlak bij Ysselsteyn mijn geboortedorp. Hij is een broer Herman van der Hof die weer goed bevriend is met mijn broer Theo. Laatste twee zijn tractorverzamelaars en restaurateurs. Zonder exacte adres rij ik die dinsdag in de richting (vraag het maar daar maar, iedereen kent hem). Het was wederom een prachtige tocht door de bergen. Goede wegen en een mooi parcours. Half motorrijdend Nederland scheurt naar Berg en Dal en Groesbeek om de Zevenheuvelenweg weg te rijden met zijn 4 bochten. Hier heb ik het voorrecht om rum 200 km prachtige aangesloten parcours te mogen rijden. Weinig verkeer mooie kombochten dus het is een motorparadijs bij uitstek. Het weer wordt ook steeds warmer. Zo rond drieën kom ik aan in Ixtepec en begin ik te vragen naar de padre Francisco (niet iedereen kent blijkt :)) . Nog 6 km verder naar het zuiden daar ligt de plaatsje wat ook Ixtepec heet maar met het voorvoegsel Baranca. Na nog eens drie vragen met Spaanse antwoorden, waar ik helaas niets van begrijp,neemt een oudere heer het initiatief om met de fiets voorop te rijden naar zijn huis. Na ongeveer een kilometer zijn we er. Een bescheiden onderkomen voor zo’n man moet zo’n statuur. Ik ging op de de bonnefooi bij hem op bezoek, omdat je hier nooit weet wanneer hoe laat etc. Met andere woorden hij weet niet dat ik kom, we kennen mekaar ook niet persoonlijk. De buren lopen uit. Ik klop aan maar er is niemand thuis, mmmm. Buren zeggen dat ik moet wachten in de hangmat! Dat was om 16 uur. Want hij zou thuis komen. Inderdaad naar 3 kwartier wachten komt hij aanrijden met zijn pickup. Hij stapt uit en kijkt verwonderd naar mijn motor. Ik loop naar hem toe en stel me voor. Hij is tachtig en heeft net een rit van 4 uur achter de rug over slechte bergwegen. Dus hij is erg moe vertelde hij. Ondanks alles hebben we mooi gesprek over zijn werk van meer dan 40 jaar in Mexico. Daarvoor is hij na 6 jaar uit Chili gevlucht. Studeerde theologie en economie, nog bij Tinbergen. Waarom een bijzonder man? Padre Francisco is de co-founder van de Max Havelaar koffie. Een fair trade man op en top. Het is niet alleen ontmoeting van streekgenoot maar ook een bijzondere ontmoeting met iemand die je terecht een wereldverbeteraar kunt noemen. Om 19 uur nemen we afscheid, intussen had hij nog een hotel voor mij geregeld in Ixtepec. Daar zou ook iemand op mij wachten om de motor veilig te parkeren.
De volgende ochtend word ik weer door deze man opgehaald. Mijn motor blijkt achteraf bij de de koffiefabriek te hebben gestaan die oa mede opgericht is door padre Francisco. Hij laat me nog uitgebreid de fabriek zien en krijg een pak koffie cadeau. Ga op de foto met zijn vrouw en kinderen en als klap op de vuurpijl wordt er nog even geskyped met schoonzus van Francisco in de Vredepeel in NL. Wat weer mooie momenten. Ik hou van GEORGANISEERD TOEVAL. Neem voldaan afscheid van dit alles.
Woensdag gaat het van Ixtepec richting San Chrisobal del la Casa, vlak bij de grens van Guatemala. Rit van ruim de 400 km. Want ik wil donderdag de grens over en dan moet je daar zo vroeg mogelijk zijn. Eerste 100 km rij ik door soort kuststreek. De aflandige wind is zeer sterk en voelt zelfs als gevaarlijk van op zij. Dit had ik ook al een keer in Nevada meegemaakt. Maar deze was nog een tikkeltje erger. Tonge niet leuk. Uiteindelijke rij ik de bergen in en is het wat rustiger. Het is de dag voor 12 dec (iets met de maagd Maria, heiligste dag in Mexico)) en ik passeer ontelbare groepen mensen die bezig met de processies. Zoals voorgaande dagen.
Bij San Cristobal merk dat ik drukverlies heb op de koppeling. Het is weg als ik veel schakel maar als tijdje niet schakel moet ik zelfs op een gegeven moment eerst “pompen” om te kunnen schakelen. Het voorradpotje op het stuur lijkt leeg. Nadat ik bij twee drie zaken had gevraagd naar olie om bij te vullen indelijk wat gevonden (remvloeistof). Bij een “motorzaag” samen met een “monteur” het voorraad potje open gekregen. Er blijkt er genoeg in te zitten. Mmmm er spookt er van alles door mijn hoofd. Dat ook nog bij de stress die voel voor de grensovergang morgen. Niet leuk. Ik rij nog een 90 km verder naar Comitan. Dan is het nog maar 1,5 uur naar de grens toe. Het koppelingsprobleem wordt gelukkig niet erger. Maar baart nog wel zorgen want ik moet nog ruim 2500 km. Das een eind met zoiets. In een klein goedkoop hotelletje (20 euro) in Comitan zoek op internet wat eventueel oorzaken kan zijn. Koppeling van de BMW zijn in principe onderhoudsvrij. Dus daar gok ik maar op. Misschien de hoogte (2500 meter) of lucht in de leiding, ik weet het niet. Hopen op het beste!!.
Die avond (voor de 12e) wordt er al flink feest gevierd in stad, helaas regent het ook flink. Morgen naar Guatemala hoe zal dat gaan! Zie youtube
Mooi om het te volgen.
Kiek gut ut.