Donderdag 12 december.
Deze dag ben lang onzeker over want ik ga de grens met Guatemala over. Ten Eerste hoe zal ik mij redden zonder Spaans, twee hoe ga ik iets duidelijk maken als ze je iets vragen, drie de beruchte helpers aan de grens die je willen helpen maar daar een hoop geld voor vragen en vier hoe sluit ik een WA verzekering af voor mijn motor. Voor de eerste drie heb je de app ‘iOverlander’ en ‘Wiki Overland’ op internet, maar voor de verzekering nagevraagd bij de whatsapp-groep ‘Alaska-Argentina’. Als voorbereiding hen ik alle standaard zinnen en vragen al klaar gezet in google translate, mijn grote vriend. De volgorde van de 6 stappen die je moet doorlopen bij de grens opgeschreven en alle papieren netjes bij elkaar. Het antwoord van de whatsapp groep over de verzekering is min of meer duidelijk er is geen mogelijkheid om je voertuig/motor te verzekeringen in Guatemala. Met andere woorden ik ben er klaar voor.
Vroeg weggereden op de ochtend van 12e december, de grote feestdag in Mexico. Nog minstens tientallen processie groepen gezien onderweg. De koppeling werkt weer normaal en nergens last van gehad. Mmmm wonderbaarlijke genezing of wat anders? Bijvoorbeeld: de hoogte (luchtdruk) of lucht in de leiding die weer spontaan verdwenen is. Hopelijk blijft het weg.
Bij de laatste stadje voor de grens bij Cuauhtemoc, moet ik mijn motor weer afmelden TIP in Mexico om mijn geld terug te krijgen. Daar krijg ik ook stempel in mijn paspoort dat ik het land weer ga verlaten. Dat zijn stap 1 en 2. Beiden gaan zeer soepel. Diegene bij het afmelden van mijn motor helpt in het Engels en schrijft keurig op papier dat ik morgen de borg van ongeveer 300 euro weer op mijn bankrekening heb staan. Maar niet eerder voordat hij foto’s heeft gemaak van mijn Framenummer en de motor in zijn geheel. Met het dit bewijs ga je naar de douane tien meter verder om stempel in je paspoort te halen. Dan rij je ongeveer 10 minuten door een niemandsland naar de grens met Guatemala bij het plaatsje La Mesia. Hier moet je motor laten ontsmetten. Daar zijn ook de wisselaars voor quetzals (geld van Guatemala) volgens mij krijg ik een faire prijs voor mijn Peso’s. Want alles bij de overgang moet je betalen in Quetzal (munt Guatemala). Van de ontsmetting van je motor, naar de ambtenaar voor het invoeren van de motor. Ook deze ambtenaar is zeer behulpzaam en gelukkig weer een Engels sprekende ambtenaar. Formulier ingevuld voor de invoering. Daarmee ga je naar het volgende loket, daar wordt het hele zaakje in computer ingevoerd en wordt buiten het framenummer gecontroleerd. Gelukkig geen gedoe dat mijn kentekennummer, die niet op het eigendomsbewijs staat. Dat doen ze nl niet in Oregon waar de motor vandaan komt. Hij lacht samen met zijn collega over mijn voornamen, het zijn er maar vier. Na 1/2 uur gegevens inkloppen kopieën maken kan ik naar de bank. Dat is 3 meter naar rechts waar continu een bewaker achter een deur staat die je binnenlaat. Hier reken ik af voor het invoeren van de motor, in totaal 160 quetzels ongeveer 20 euro. Terug naar de vorige ambtenaar die dan de sticker op het windscherm plakt. We controleren samen nog de nummers van het frame, paspoort en stickernummer. Geen ’helpers’ gezien of lastiggevallen door wie dan ook. Ambtenaren zijn correct en vriendelijk en willen hoe dan ook helpen. Ik ben Guatemala binnen!! Pfff. Dan rij ik door een soort enorme markt wat ik wel herken van grensovergangen in andere landen. Na ongeveer 2 km is de rust wedergekeerd sta ik midden in een totaal ander landschap dan wat ik gewend was in Mexico. Ik heb rij de eerste deel 50-60 km door een prachtig berggebied vergelijkbaar met de alpen. Veel diepe kloven en stijle hoge bergen. De weg soms heel goed en soms erg beroerd. Na 20 km valt me ook op dat er geen van die irritante drempels zijn. Maar dat blijkt achteraf toch tegen te vallen. Ze zijn er weer.
Ander opvallend punt op de weg. Hier rijden alleen Toyota’s pickups dit in tegenstelling tot Mexico waar alles Amerikaans is. Ook gewone auto’s zijn vaak van Aziatische makelij. Nog een opvallend puntje is dat hier de bussen als gekken rijden met bovenop bagage en soms ook mensen die tijdens het rijden de bagage vastzet. Dit herken ik van mijn motortour in India. Er wordt overal ingehaald. Omdat ik nu onverzekerd rond rij (want je kunt gewoon geen verzekering afsluiten!) rij ik erg defensief. Ik rij met groot licht en twee extra verstralers aan de voorzijde. Dat geeft irritatie bij de tegenliggers maar dan weet ik zeker dat ze mij zien.
Intussen kom ik hoger en hoger zo rond de 2500 meter. Landschappelijk iets rustiger en rij naar de stad Quetzaltenango. De een na grootste stad van van Guatemala. Tot nu toe zijn de wegen prachtig om te rijden. In dorpen meestal een stuk slechter en met wederom veel drempels. Alles remt af naar stapvoets om daarna weer als een speer door te racen. Bij de volgende drempel hetzelfde. Deze manier komt er natuurlijk flink wat uitlaatgassen vrij. Zouden we in NL ook eens over moeten nadenken wat drempels aan luchtvervuiling veroorzaken. Ik denk dat er meer mensen indirect overlijden door extra uitlaatgassen dat door afremmen en optrekken ontstaat dan dat drempels direct aan verkeerslachtoffers scheelt. Een gewaagde stelling maar ik geloof meer in handhaving! Ook zijn er veel politieposten en blokkades waar je aangehouden kunt worden. Gelukkig nog niet gebeurd. In Mexico laatste dagen bijna elke dag, maar ging er steeds vriendelijk aan toe en werden zelfs fotos gemaakt met mij en de motor.
In Quetzaltenango lang gezocht naar een hotel. Eerste keer meegemaakt dat een hotel volgeboekt was terwijl er plak was op Booking. Toch een gevonden midden in stad aan Central America Plein. Geweldig mooi koloniaal pand.
Die avond is er hier ook dat enorme Maria-feest. Met een geweldige processie met maria beeld op een enorme baar. Zo’n twintig mannen torsen dat hele geval met met veel swung. Ze trekken van de kathedraal door de stad en terug. Op het centrale plein is een enorm feest met eten en drinken en heel veel mensen in klederdracht. Wat opvalt is de vriendelijkheid. Men kijkt je aan en ze glimlachen. `Het valt me op dat ik hier ongeveer de langste ben met nauwelijks 1.78 m. Ik eet street food en neem nog lekkere koffie. Wat een mooie sfeer hier, het voelt anders dan Mexico. Een goede dag dus. Vrijdag door naar het meer van Atitlan naar het plaatsje Panajachel. Wat later blijkt een toeristtrap.
Vrijdagochtend nog lekker door Quetzaltenango gewandeld. Valt me op dat vaak alleen het oude gedeelte van de stad aantrekkelijk zijn om in te verpozen. Goede tentjes om iets te eten en te drinken en banken om geld te pinnen. Tegen de middag rij ik aan voor korte trip van ongeveer 90 km naar het meer. Het is een mooie vierbaans weg door de bergen die ligt tussen Quetzaltenango en Guatemala-stad. Voor het eerst ben ik vandaag ook een groep lange afstandsrijders tegengekomen, letterlijk. Ik denk zo’n man of 6-8 die naar het noorden reden.
De laatste 15 km gaan steil, nee niet stijl, maar in soort vrije val naar naar beneden. Nog nooit zo stijl gereden met de motor. Vooral in het dorpje Solola gaat zo stijl (omleiding) dat ik me afvraag of dit wel verantwoord is. Maar er rijden autos en bussen dus ik doe mee. Buiten het dorp is er weer een mooie geasfalteerde weg. In Panajachel is een groot soort kermis met honderdje stalletje en straatverkopers. Er komt ook meteen iemand naar mij toe rennen, een motorrijder/Amerikaan, die hier woont maar op het punt staat om aar Mexico te rijden. Hij adviseert mij naar zijn website “ruff on the road” te kijken als ik vragen heb. Mijn hotel ligt niet aan het water zoals booking.com aangaf, maar op een hele ander plek. Gelukkig helpt een toeristengids mij bij het vinden van hotel. Ik twijfel of er wil blijven, maar is meer is maar 5 minuten lopen en het uitzicht prachtig met de vulkanen op de achtergrond. Morgen kijken of ik ergens anders terecht kan, want het blijkt ook een dubbele boeking te zijn. De zonsondergang is geweldig en tref een paar Amerikanen, waarvan er eentje hier al 40 jaar woont “no money no joy!” Is het devies in Guatemala. Tja dat is dan zo.
Zaterdag
Ik heb besloten om een dorpje verderop aan het meer te gaan met kamers met echt uitzicht op het meer. Voor 64 euro voor 2 nachten is natuurlijk goed te betalen. Hert dorpje Santa Cruze kan ik alleen bereiken via het water. Afgesproken met het hotelletje in Panajachel dat ik mijn motor daar kan laten staan en krijg een heerlijk ontbijt en ze hebben mijn kleren gewassen. Dit omdat ik niet de tweede nacht kan blijven wat ik trouwens ook niet van plan was. De zeer behulpzame eigenaar die ook weer redelijk goed Engels praat is aardig en meedenkt en dus komen we er samen uit.
Na 20 minuten varen naar in Santa Cruz is er weer een hartelijk ontvangst. Gelukkig een andere sfeer. De plek en het uitzicht is geweldig. Ik blijf hier tot maandagochtend. Er zitten hier wat mensen met een westers uiterlijk. Ik kom in gesprek met een jong Zwitsers stel (midden twintig). Hij systeembeheerder en zij productiemanagers bijeen Zwitsers witgoed bedrijf. Hij heeft Spaanse roots en spreekt goed spaans. Ik begin langzamerhand jaloers op die mensen worden. Ze reizen per bus door Mexico Guatemala Belize en later nog 3 weken naar Colombia. We eten samen en genieten nog van de avond bij een kampvuur met een biertje en vallende sterren. Naast ons speelt een live-band. De Guatemalen hebben de gewoonte om over veel muziek en lawaai bij te maken. De manager van het hotel/restaurant geeft aan dat het morgen (zondag) een stuk rustiger zal zijn. We gaan het horen en zien. Zie link naar youtube