In verband met niet meer kunnen opladen van foto’s en filmpjes probeer ik elke dag een YouTube filmpje te maken. Dus in dit bericht zijn twee filmpje gelinkt. Omdat hier de internetsnelheid niet hoog is heb ik ze in een lage resolutie geüpload.
Dag 1 Dalton Highway
De eerste dag van onze Dalton Highway was eigenlijk in eerste instantie een verrassing. We zaten erop voordat we het in de gaten hadden en daarna kwamen we er na 80 mijl achter dat we niet wisten of we het volgende tankstation zouden halen. Ook wel een beetje naïef. Maar okay, bij navraag op een plaats waar we dachten waar een tankstation zou zijn. Bleek dat het volgende tankstion niet na 130 mijl was, dat zouden we niet gehaald hebben, maar na 65 mijl. Pffff, een mooi tankstation net over de brug bij Yukon River, een machtige rivier. De hele dalton Highway is helemaal ingesteld op professioneel verkeer en niet op toeristen. Die elke zoveel mijl herinnert moeten worden aan tankstations, rest ereas, food, toilets, etc. Nee niets van dit alles: “find out by yourself”. Dus na 350 km hoorden we dat de weg afgesloten zou worden de volgende dag. Dat betekende dat we nog om 18 uur nog 160 km moesten rijden om bij de volgende camping te komen voorbij de afsluiting. Maar dat was wel de moeite waard om door te rijden. En wel heel bijzonder met zo’n rit mijn verjaardag te vieren. Kijk maar naar het filmpje klik hier
Dag 2 Dalton Highway
Gisteravond op een campsite, die 6 km van de weg ligt, prima avond gehad in onze tentjes. Wijntje gedronken om mijn verjaardag, met af en toe een buitje regen en een prachtige regenbogen. We konden vandaag op vrijdag 13 juli een goede start maken met de laatste 200 km. We waren gisteren de afsluiting voorbij gereden. Dus nu geen last van. Het is een fantastische tocht met eerst nog bergen, later heuvels en op het einde zo vlak en zo groots dat je het niet kunt omschrijven. Prachtige luchten en licht. Het licht is hier anders: veel witter. De weg is soms verbasend goed en zelfs een heel stuk nog geasfalteerd. Als je ziet hoeveel er gepraat wordt met welke type band je hier moet rijden, dan hangt veel meer af van je stuurmanskunst. Richard heeft een noppen band ofwel een 50/50 band, dwz 50% wegcontact dus meer voor zanderige en modderige wegen. Ik heb een 70/30 band met 70% wegcontact. Dus dat meer geschikt voor geasfalteerde wegen en gravelwegen. Maar het maakt niet veel uit. Ze proberen je allemaal op de noppenband te laten rijden. Die zijn na 4000 km helemaal op. Dus een 70/30 (continental TK 70/30) is echt goed. Neem altijd een tank bezine mee (5 ltr) is voor de GS voldoende want over de laatste 385 km is er helemaal niets (behalve 1 camping waar wij zijn geweest met alleen een toilet). Water en wat eten voor een dag is ook aan te raden. En take your time. De laatste 50 km naar Deadhorse zijn echt gevaarlijk met heel los gravel. Dat is met welke band dan ook moeilijk rijden. Er zijn hier al veel motorrijders gestruikeld hoorde ik later.
We komen om 15.30 aan in Deadhorse. Je moet je voorstellen dat zover je kunt kijken: olieinstalatie, opslag van machines, containers waar mensen inleven, garages, auto’s, buizen waar de olie door stroomt, waterwagens, en heel veel tractors en vrachtwagens.
Het hotel is Prudhoe Bay Hotel tegenover het vliegveld wat eigenlijk een busstation is voor de werknemers hier. Hier wonen geen mensen permanent maar allemaal 2 of 3 weken werken dan naar huis 2 weken en weer terug. Vliegen is dus woon-werkverkeer. En soms een toerist die zich laat afzetten om met zijn fiets terug te fietsen naar Fairbanks. Tja er zijn van die mensen …..
Weet je, kijk zelf maar