Carratera Austral ten voeten uit

3 maart  Puyuhuapi naar Hangende Gletsjers van Parqua Nac. Queala naar het Lago los Torres

Het was vannacht hondenweer. Gelukkig maar want dan zijn de zwerfhonden tenminste rustig. Elk dorp heeft wel zo’n roedel lopen. Het blaft en …… (pieeep) er op los. Dus het “probleem” zal nooit minder worden. Ik geloof niet dat de Chilenen zich eraan storen. Afijn na een ontbijtje rijden we richting Nationaal park Queala wat bekend is om zijn hangende gletsjer. Gisteren hebben we online de toegangstickets besteld. Volgens mij een overblijfsel van de Covid. Maar zonder reservering kom je er niet in en terplekke online gaan lukt niet. Via een smal gravel weggetje bereiken we de ingang en melden ons aan en betalen we intreefee. Stukje verder kunnen we de camper parkeren. We nemen regenspullen mee want het begint weer te miezeren. Over een prachtige swinging bridge  de woeste rivier over starten we aan de trail naar de uitkijkpunt. Zo’n 4 km en 230 hoogte meter. Op het oog geen zware tocht. We lopen meteen weer een soort regenwoud in. Wat pracht ondanks de regen. Tjonge nog steeds verbaast over de plantenpracht en de bijzondere van de bomen. Het pad is modderig en in plaats van de aangelegde trapjes zijn de wortels van de bomen de treden. In het begin is het een redelijk klim maar verder op het pad is het minder stijl en uitgesproken mooi. We lopen in feiten over een oude zijmoreen van waar ooit de gletscher lag. Maar dan wel helemaal in de bomen en struiken. Veel modder en plassen. Gelukkig wordt het droog en we hopen zelfs op de zon als we bij het uitkijpunt zijn. Rechts van ons  ligt het gletsjermeer. We zitten te bedenken welke kleur dit heeft. We dachten aan mintgroen.

Na ruim anderhalf uur lopen zijn we bij het uitzichtpunt. Tot die tijd loop tussen bomen en struiken en heb je geen uitzicht. Dan sta je er ineens met een prachtig uitzicht op de gletsjer. Prachtig! Er komen twee enorme gletsjerrivieren uit de bais van de gletsjer. Die donderen een paar honderd meter omlaag in het meer. Wat een omgeving. 

Na wat eten, foto’s maken en uitrusten beginnen we na ½ uur weer aan de terugweg. Die duurt ongeveer net zo lang. Weer valt het mee. We vinden steeds beter ons ritme en evenwicht om over alle obstakels te geraken. Het pad blijft schitterend onder bij de hangbrug besluiten we nog even naar het meer te lopen. Hier zou je ook nog ene boottocht over het meer te kunnen maken die je ook richting gletsjer brengt maar dan veel lager. We verbazen ons dat je daar ook de gletsjer kunt zien. Alleen lijkt nu of het water in soort slowmotion naar onder valt. Om half drie komen we aan bij de camper. De zon schijnt heerlijk en maken een flinke lunch die we buiten opeten. 

Dan gaan we weer de Cattatera Austral richting zuiden. Om een gegeven moment wordt onverhard en komen we bij een pas aan. We moeten stijl omhoog. Wat een weg en omgeving. Allses lijkt groter en wijdser dan we gewend zijn in europa. De afdaling is verhard en zelfs helemaal nieuw. Wauw wat maken de Chilenen er een pracht weg van. Zo rond half zes besluiten een plekje te zoeken voor de overnachting.

We vinden een pracht plek aan Lago Los Torres. Heel erg mooi en zeker als de zon nog ff zijn best doet. Eten, dagboekje schrijven, misschien zo nog een filmpje. Morgen wordt een rijdag, dat vinden we geen straf want de beentjes willen wel even rust!

4 maart Lago los Torres via Puerto Aysén naar Coyhaique 195 km (dag 16)

Het dagritme krijgt aardig vorm. Zo rond 8 uur opstaan en de ochtendrituelen, zorgen dat alle zaken op  orde zijn zoals de vullingen van de diverse tanks in de camper. We vullen water (geen drink water)  bij uit het meer want dat is handigst. Het weer is fris maar droog. De weg, Carretera Austral route 7, is vandaag grotendeels verhard. Dus dat wordt een rustig dagje qua stuiteren en schudden. Opvallend zijn de vele gedenkplekjes langs de weg. Het zijn soort kappelletjes die soms heel veel aandacht krijgen. We komen steeds meer lange afstand fietsers tegen. Soms in een dorp praat ik even met ze. Bv de Duitser die op weg is van Lima naar Usuaiha. Al 5 maanden onderweg samen met een vriend tot Santiago en vanaf daar alleen. Nu het weer steeds minder droog is hebben ze het hard te voorduren. Want alles wordt nat en je moet al die natte spullen ook meezeulen. Hij begon met ongeveer 18 kg maar dat kan zomaar oplopen met water en brandstof tot 25-30 kg. Hij overnacht ongeveer 2x per week in een hostel zodat ie weer een beetje kon bijkomen, opdrogen en lekker douchen. En vandaag was het weer zo’n dag waar alles zwaarder werd door de regen. Het stadje Puerto Aysén is even een uitstapje van route 7, daardoor vermijden we 41 km gravel. Het stadje heeft een mooie hoofdstraat en het is er druk op zaterdagmiddag. Goed, door naar Coyhaique (geen flauw idee hoe je uitspreekt) onderweg komen we eerst soort Maria vereringsplaats tegen bij een waterval en een stukje verder die van San Sebastiaan.

Grappige is dat bijna alle chauffeurs bij deze plek claxonneren. In Coyhaique gaan we eerst boodscghappen doen bij Unimarc. Tjonge wat een drukte. En bij de kassa helemaal. Maar goed wat ik al eerder zei: geduld hebben leer je hier wel. Ja zelfs Stan Janssen. 

Dieseltank gevuld, de portemonai gevuld, de klerenkast bijgevuld (allebei een vest gekocht). O ja en bij een heel leuk koffiehuisje Cafe Mayo (in Lonely Planet gezien) koffie met gebak genomen. Fantastisch, dat vind ik het leuke van reizen dat je mooie dingen ontdekt en dat er met zorg iets wordt bereid. Vaak klopt het wat ze in Lonely planet beschrijven. Een aanrader dus als je op reis gaat. 

Nu nog op zoek naar een geschikte overnachtingsplek. Want we hebben geen zin in een camping. Want we zijn helemaal zelf voorzienend. Stroom komt van accuus (opgeladen door rijden en zonnepaneel), warmte van gas ( ja nu moet hier ook de kachel aan), water hebben we bij ons net als voeding. Van de 15 dg dat we onderweg zijn hebben 3 x op een camping gestaan. Nu staan we iets buiten de stad bij een restaurant. Daar mogen we staan en de eigenaar vroeg of we een hapje komen eten. Nadat we hadden aangeven dat we al gegeten hadden kwam hij 10 min later met een zak vol heerlijke snacks aanzetten. Hartstikke aardig van die man. Nog even gebeld en gechat met Erik in de VS. 

5 maart Coyhaique naar Villa Cerro Castillo naar Tranquilo 220 km 

Na een nacht regen is het buiten warm en bijna droog. We starten rustig op deze zondagochtend. Rond 10.30 uur vertrekken we via stuk uitstekende gedeelte van de Carretera Austral naar Villa Cerro Castillo, een rit van ongeveer 90 km. Het landschap is wat rustiger en opener. Heeft iets weg van een hoogvlakte met veel veeteelt. Op een gegeven moment komen we een zeer bekend stuk van de Carratera (zie je op veel foto’s in folders en boekjes), de afdaling via een aantal mooi hairpins.

Liesbeth blijft boven staan om te filmen terwijl ik omlaag rij. Prachtige plaatjes. We gaan in het plaatsje Villa Cerro Castillo naar het museum en archeologische vondsplaats van beroemde rotstekeningen: Los Manos de Cerro Castillo. 

Mooi om te zien hoe ze 3000 jaar geleden hier rotstekeningen hebben aangebracht. 

We rijden hierna verder naar Tranquilo nog 120 km. Na 20 km is de mooie betonweg op en gaan we over op unpavement! Dat zullen we weten ook. Het is nu 100 km puthols, ripia en heel heel veel regen en wind. Niet te geloven de Carratera Austral is hier ten voeten uit. Gemiddelde snelheid gaat nu terug naar 30 tot 40 km. De omstandigheden zijn in alle opzichte bar en boos. Maar we mogen niet klagen want er zijn ook motorrijders en fietsers. Mijn god wat hebben die fietsers het zwaar want het is van tijd tot tijd ook nog wind in!  In de 100 km is ook geen enkele voorziening.

Dus stoppen en een hostelletje pakken is er voor hun niet bij. Om 19 uur komen we aan in Tranquilo. We parkeren bij het meer. En het blijft regenen. Hopelijk morgen beter weer zodat we naar de marmergroten kunnen met de boot.