Het land met twee gezichten. Toen ik van Honduras de grens overging met Nicaragua voelde het meteen als: “hier is de cultuur anders, meer gelijkheid, meer sociaal gedrag”! Op de weg is er meer rust, minder gejakker, fietsers, bussen die weer normaal doen, geen rotzooi naast de weg, bermen gemaaid, grote bedrijven, landbouw, tractoren, om de 10 km een schoolgebouw. Noem maar wat voorbeelden. Mijn doel is om naar Granada te rijden de dag voor Kerstmis. De grensovergangen beginnen minder spannend te worden. Hoewel ik voor deze weer soort proeve van bekwaamheid moest afleggen. Voor Nicaragua moet je een week van te voren een soort “verblijfsvergunning aanvragen” ik neem aan geheel naar voorbeeld van VS. Dat ik had keurig gedaan en ook een bevestiging dat ik toegelaten zou worden. Bij de grens begint hele circus opnieuw met je motor. Op een gegeven moment komt een ambtenaar naar me toe en begint mij allerlei vragen stellen over wat ik kom doen en of ik weet hoe hier het systeem van het land inreizen werkt. Ik zeg hem dat ik het nu aan het leren ben. Dan vraagt hij het na tijdje weer. Dan vertel ik hem dat ik een aanvraag heb ingediend, ik dacht ik zal dat eens proberen. Ik liet hem de mail zien van: MINISTERIO DE GOBERNACON. Hij is helemaal opgelucht want ik heb het systeem begrepen. Hij vraagt en mij de inlog codes zodat hij het kan verifiëren. Ook grappig dat die systemen niet aan de achterkant aan elkaar zijn geknoopt. Daarna was hij no zo aardig om mijn briefje van 20$ om te wisselen in 2 van 10$. Want hier aan de grens moet je contant, gepast en in dollars betalen voor wat papier werk. Systeem daarin was voor mijn niet te ontdekken. Enfin ik ben weer binnen.
Granada is een mooie historische stad, diverse keren verwoest door wat gekken maar steeds opgebouwd. De laatste keer na 1850, toen ene Walker (VS) gefrustreerd de hele stad heeft laten affikken. Mooie historische koloniale gebouwen. Ook de stadsarchitectuur is opvallend in deze landen. Namelijk als in vierkante blokken. Ik dacht dat het typisch Amerikaans was maar midden Amerika dus ook. Maar hier toch ook weer de schrijnende armoede en enorme drang om de verkopen. Je ziet veel handelaars, vrouwen en kinderen die hun waar aan de man proberen te brengen. Dus in Nicaragua lijkt het meer op orde maar toch wel weer die schrijnende armoede. Dat alles steeds gepaard gaande met heel veeeeel muziek. Waarschijnlijk bedoeld om aandacht te trekken.
De kerstvieringen zijn in volle gang en er zijn avond missen. Kerst in zo’n hitte voelt niet als Kerst. Gelukkig krijg ik gezellige beelden uit NL en VS. Hotel hier zit vol met gezinnen met kinderen die hun tijd doorbrengen in het zwembad voor mijn deur. Ook gezellig als ze al om 6 uur beginnen 🤫 met zwemles van opa.
Op eerste Kerstdag rij ik door naar Costa Rica, Vanaf Granada is het ongeveer 80 km naar de grens. Daar maken de Nicaragua er weer een potje van met al hun papierwerk om het land uit te mogen. Voor het eerst laat ik me helpen door een “helper”. Het kost me bijna een uur om het land uit kunnen. Een onnavolgbaar systeem van papieren invullen en handtekeningen verzamelen. Vooral het afmelden van de motor is weer een excertitie van geduld. Tjonge en dat heb ik hier ook wel geleerd: je gewoon afhankelijk opstellen, knikken, doen wat je er gezegd wordt en blijven glimlachten. Tot nu toe heeft het gewerkt, ja ik leer nog op mijn oude dag. Kan ook zeggen dat ik wijzer word. Aan de kant van Costa Rica is het ietsje beter maar Ook daar moet ook alles zelf ontdekken. De iOvelander app is hier niet meer helemaal duidelijk over. Ook hier weer stempels verzamelen, kopie en laten maken van de stempels, van ene loket naar het andere. Kastje naar de muur maar ook hier wee vriendelijke ambtenaren die mij door de “muur” helpen.
Costa Rica voelt het meteen heel westers aan. Ik realiseer me nu dat ik door 4 landen ben gereisd waar iedereen mij voor waarschuwde: of dat wel verstandig was! Gelukkig is het tot nu toe goed gegaan. Kijk maar