Heen en weer maar uiteindelijk toch weer Chili

5 april Bahia Lopez- Llao Llao – Bariloche – Villa La Angostura  110 km 

We zijn in het toeristisch gedeelte van Argentinië beland. Niet gek want hier kan heel veel. Er zijn bergen die geschikt zijn om te skiën, heel veel meren voor alle soorten watersport, heel veel mooie hotels voor een goed verblijf en prachtige bossen om in te wandelen. Dat laatste gaan we vanochtend doen. We hebben een route van ongeveer 10 km uitgezet.

Paden door het bos liggen er prachtig goed onderhouden bij. Af en toe is er uitzicht op een mooi meer, want we lopen op een soort eiland. Af en toe flinke klimmetjes maar over het algemeen een redelijke vlakke wandeling. Bomen zijn hier enorm groot / hoog en de onder begroeiing bestaat uit bamboe en ander nog bloeiende struiken.

Kortom je kijkt je ogen weer uit. Vooral de Arraya boom heeft stammen als een kunstwerk. 

We hebben drie uur heerlijk gewandeld met goed weer. Na de wandeling rijden we naar het resort Llao Llao, wat bestaat uit een groot hotel met een golfterrein er om heen. Het staat bekend als sjiekste resort van zuid Amerika. De kamerprijzen variëren van 350 tot 1800 US dollar. Het interieur is robuust geheel uit hout vervaardigd.

Personeel is vriendelijk en laat ons rustig door het gebouw lopen. Maar we willen ons zelf ook verwennen, dus we gaan maar voor een kop koffie met een chocolade taartje voor de prijs van een volle tank diesel (in Argentinië wel te verstaan) Het was beiden heerlijk en erg goed verzorgd. Nadat we natuurlijk ook de kleinste kamertjes, maar dit keer voor niets, hebben bezocht, bekijken we nog een houten kerk in de buurt.

Ook opvallend is dat men hier niet zo’n mooie kerken en kathedralen hebben zoals we gewend zijn in Europa.

Van hier uit is het nog 25 km naar het centrum van Bariloche. Maar je rijdt eigelijk continu over een zeer drukke weg door de bebouwing aan de rand van het meer (vergelijk het met bv Como meer). Bariloche is de laatste decennia ongecontroleerd te hard gegroeid wordt er gezegd. Hotels en appartementen worden waar kan uit de grond gestamd. Aangekomen in de stad zelf is het qua verkeer een gekkenhuis. We dachten nog even hier nog wat dingen te bekijken, maar doordat het begint te regenen en het parkeren een gedoe is besluiten we om dit toeristische gedrocht maar over te slaan. Na 10 km zijn we de stad uit en pakken we de route 40 weer op. We gaan via de zeven meren route naar Villa La Angostura en morgen door naar San Martin de los Andes. Het regent stevig en we komen ook nog langs een ernstig verkeersongeluk, geschatte aanrij tijd ambulance minstens 45 -60 minuten. Ongeveer 15  km voor Villa La Angostura pakken we een zijweggetje richting het meer. Ook hier worden flink wat villa’s gebouwd. We kunnen naast een bouwplaats overnachten. Het blijft de hele avond regenachtig weer. Na een lekkere warme maaltijd kijken we nog wat afleveringen van Fauda. Niet zo’n beste serie maar wel spannend.

6 april (Witte Donderdag) Villa la Angostura via de 7-meren-route San Martin de los Andes  150 km 

In Villa Angostura schijnt de jetset van Argentinië en daarbuiten te zijn neergestreken. Zelfs de broer van onze Maxima heeft daar een Bistro Tinto. We rijden daar door een paar van zulke wijken en parkeren de camper in het centrum. De Zorogetas zijn nog niet open, maar het koffie en ontbijt restaurant er tegenover wel. Ze hebben daar Illy koffie! Eindelijke weer eens een lekkere cappuccino. De koffie cultuur van Argentinië valt me tegen.

Ze lopen hier wel heel veel met een beker met “mate” (soort thee bladen) die ze steeds aanvullen vanuit een thermosfles met heet water. Door een soort ijzeren rietje lurken ze dit dan weer leeg. Maar afijn wij drinken lekker bak koffie. Ik spreek nog met een man met een motor Royal Enfield. Leuk dat motorrijders snel contact hebben. Hij vertelt wat over de streek. Hijzelf werkt op een boerderij inclusief hotel in het zuiden van Chili wat eigendom is van de beste vriendin van Maxima. We lopen nog wat door het centrum en ja het is heel erg mooi. Veel mooie kleding- en sport zaken. We pakken onze 7-merenroute weer op. Een geweldige mooie weg langs heel erg mooie bergmeren en prachtige bossen met veel herfstkleuren. Natuurlijk regelmatig even stoppen om alles nog in stilte te bewonderen. Het weer is  lekker zonnig dus af en toe ook effe lekker de benen strekken.
Ze lopen hier wel heel veel met een beker met “mate” (soort thee bladen) die ze steeds aanvullen vanuit een thermosfles met heet water. Door een soort ijzeren rietje lurken ze dit dan weer leeg. Maar afijn wij drinken lekker bak koffie. Ik spreek nog met een man met een motor Royal Enfield. Leuk dat motorrijders snel contact hebben. Hij vertelt wat over de streek. Hijzelf werkt op een boerderij inclusief hotel in het zuiden van Chili wat eigendom is van de beste vriendin van Maxima. We lopen nog wat door het centrum en ja het is heel erg mooi. Veel mooie kleding- en sport zaken. We pakken onze 7-merenroute weer op. Een geweldige mooie weg langs heel erg mooie bergmeren en prachtige bossen met veel herfstkleuren. Natuurlijk regelmatig even stoppen om alles nog in stilte te bewonderen. Het weer is  lekker zonnig dus af en toe ook effe lekker de benen strekken

Aangekomen in San Martin de los Andes, ook weer heel toeristisch, bezoeken we de toeristen bureau om te informeren over de wegen en grensovergangen naar Chili. Want morgen gaan weer terug maar Chili. We gaan voor een snack en een drankje naar Pizza Cala (aanrader). Waarschuwing: het bier wordt hier alleen per liter verkocht. Het stadje wordt klaar gemaakt voor allerlei Paasfestiviteiten en de chocolade winkels draaien overuren. Want dit is een streek die ook bekend staat om zijn chocolade. We proberen nog een kampeerplek aan de rand van de stad te vinden maar dat is niet leuk en ligt om 17 uur al in de schaduw. O ja en nu we weer naar het noorden rijden wordt het weer warmer. Nadat we ons laatste Argentijns geld bij een tankstation hebben uitgegeven rijden we een stuk richting grens. En parkeren langs op een mooie plek langs meer Lago Lolog waar de zon pas tegen 19.30 uur ondergaat. 

Vanavond valt de elektriciteit in de camper uit! Reden? Wel vreemd want de accu’s van de camper hebben de hele dag kunnen bijladen door het zonnepaneel en de dynamo van de auto. Nadat we de motor gestart hebben doet het spul het weer. Morgen maar even melden.

7 April San Martin (aan het meer) naar Pucon (Chili) 270 km 

We waren gisteren al een eindje de route 62 opgereden. Veel belovende mooie weg, weliswaar “ripio”, maar landschappelijk mooi en de weg zelf ook wel uitdagend. De grens overgang is klein en ligt midden in de bergen op een pas met mooie thermaal baden in de buurt. Dus vroeg op pad. En inderdaad de weg is prachtig, de natuur nog mooier. Weer is perfect om onderweg te zijn. Mooi zonnetje en aangename bergtemperatuur. De weg is soms uitdagend smal, stijl, keien, overhangende begroeiing  en soms allemaal te gelijk. Maar met de “vlam in de pijp” komen we overal doorheen. We maken mooie filmpjes (komen later beschikbaar) en foto’s. Na 3,5 uur van ah’s en oh’s en soms ook wel spannend komen we bij een gesloten slagboom.

We waren gisteren al een eindje de route 62 opgereden. Veel belovende mooie weg, weliswaar “ripio”, maar landschappelijk mooi en de weg zelf ook wel uitdagend. De grens overgang is klein en ligt midden in de bergen op een pas met mooie thermaal baden in de buurt. Dus vroeg op pad. En inderdaad de weg is prachtig, de natuur nog mooier. Weer is perfect om onderweg te zijn. Mooi zonnetje en aangename bergtemperatuur. De weg is soms uitdagend smal, stijl, keien, overhangende begroeiing  en soms allemaal te gelijk. Maar met de “vlam in de pijp” komen we overal doorheen. We maken mooie filmpjes (komen later beschikbaar) en foto’s. Na 3,5 uur van ah’s en oh’s en soms ook wel spannend komen we bij een gesloten slagboom.

Het is van hout en als ik het aanpak blijkt ie nog nat te zijn van de verf. Groot bord dat deze weg (lees grensovergang) is gesloten, met de “groeten” van nationale overheid van Argentinië. Alternatief is………..  de hele spectaculaire weg weer terug. Natuurlijk baal je! Want ze hadden het dus bij toeristische informatie gisteren mis. En beetje mensen met gevoel voor procesdenken hadden aan het begin van de weg ook een waarschuwing  kunnen neerzetten. Maar denken vanuit de gebruiker is niet het sterkste punt in deze landen! Dus het boeltje maar weer omgedraaid en terug.

Ondertussen is het drukker op de weg van mensen die een dagje naar een van de meren gaan of naar een thermaal bad. De uitdaging soms zit hem  nu ook nog in tegemoetkomend verkeer. Afijn na 6 uur rijden zijn we weer terug bij af. We besluiten nu om route 60 te pakken, dat is een grote grensovergang. Blij dat we weer over asfalt mogen. 8 km voor de grens houdt dat ook weer op. De Argentijnen verwelkomen hun buren en toeristen met ripio, je weet wel die wasbord-wegen. Voor wiskundigen is dit nog wel een interessant fenomeen die wasborden. Want op de hele wereld hebben ze daar last van. Daarom zie je hier veel vrachtwagens en bussen rijden die tijdens hun rit de bandenspanningen kunnen verlagen en verhogen. EN je moet er niet te langzaam overheen rijden. Het wordt comfortabel boven de 50 km/u. Maar dan moet je wel weer heel goed oppassen voor te hoge keien of echte gaten in de weg. Kortom een inspannende manier van rijden. Dus ik was na die 120 km heen en weertje aardig moe. Bij de grens aan gekomen begint het circus weer. Let op het is goede vrijdag tegen 16 uur. Gelukkig is het vooral aan de ander kant super druk want  Chilenen willen naar Argentinië want dat is het voor hun stukken goedkoper. Ook hier is aan de Argentijnse kant weer super onduidelijk geregeld. Maar met beetje handgebaar en vragen kom je eerst bij soort incheckpunt, krijg je een briefje. Dan moet je de auto gaan parkeren, daar moet je eerst persoonlijk iets doen met je paspoort en kijken ze naar de in- en uitvoer van papieren van de auto en dan ga je naar loket 3 voor het adenao een soort uitcheck punt voor je auto. De stromen van mensen die Argentinie uitreizen en inreizen lopen door elkaar heen. Dus maar hopen dat je in de goede rij staat. Bij dit loket wordt ongeveer 10 minuten gestudeerd op onze papierwinkel van de auto. Want het formelier moet wel kloppen met wat er in de computer staat. Eindelijk de verlossend stempel. 

Dan rij je 50 meter verder naar de Chili grenspost. Daar zijn dezelfde lokketen maar dan voor binnenkomst paspoorten en invoer van de auto. PLUS ze zijn streng om het importeren van vers fruit en groenten. Dus je moet nog een extra formuliertje invullen. Dan moet je de auto verplaatsen naar de plaats voor controle van binnen. Ik zie ook motorrijders die hun bagage door een scanner moeten doen. Maar een hele aardige Chileense douane beambte controleert oppervlakkig onze koelkast en kastjes.  Dit alles bij elkaar duurde een klein uurtje. Ik beschrijf het zo uitvoerig omdat er misschien nog iemand denkt dat Schengen bij ons geen goed idee is.

We zijn dus weer in Chili. Aan de Chileense kant staat wel een file van meer dan een kilometer die door dit zelfde circus heen moeten. 

De weg naar Pucon is fantastisch mooi maar je ziet dat je weer in Chili bent: allemaal armoediger, behalve de wegen. 

Bij Pucon besluiten we een camping te nemen zodat we aan de elektriciteit kunnen. Voor het eerst in 7 weken. Alles in de camper werkt weer naar behoren. We gaan lekker uiteten bij Pizza Cala. Dezelfde eigenaar waar we gisteren in San Martin wat hadden gegeten. En inderdaad het was heerlijk.