Naar American Samoa over de datumgrens 22 maart.

Een prachtige vlucht over Westelijk Samoa over de zuidelijke Stille Oceaan naar American Samoa. Samen met twee andere passagiers en de piloot, met z’n vijven dus, een bijzondere vlucht. We zitten als het ware bij de piloot op schoot. Ook worden we allemaal gewogen bij het inchecken. Mmmm, dat vraagt thuis hiervoor wel weer onze aandacht . By the way het is ongelofelijk moeilijk om tijdens zo’n reis je eigen eetgewoonten te handhaven. Maar goed de piloot houdt ons vieren goed in evenwicht. Het is leuk om te zien dat de piloot om de stapelwolken heen vliegt en hoe relaxed hij achter zijn stuurknuppel zit. Weer een leuk avontuurtje na een enorme stressvolle administratieve rompslomp, waar het in feite alleen maar gaat om de “entreeprijs” voor het land te betalen.

Ergens tijdens de vlucht tussen West Samoa en American Samoa passeren we de datumgrens. Bij de start van de vlucht was het woensdag 20 maart 15 uur en een half uur later bij de landing is het dinsdag 19 maart 15.30 uur. Joepie al die uurtjes tijdsverschil die we de afgelopen drie maanden hebben ingeleverd, omdat we steeds naar het oosten vlogen, krijgen we nu in een keer 24 uur terug. Een rare gewaarwording en daar moet je bij de boekingen goed bij stil staan. Want voordat je het weet sta je op het verkeerde moment bij een hotel of car-rental. 

Bij aankomst op het vliegveld van Pago Pago op American Samoa is het een rust van je welste. We zijn met zn vieren de enige passagiers hier. Nog voor het vertrek had ik het verhuurbedrijf van de auto gemaild dat we 3 uur later zouden aankomen. We waren na 15 minuten door alle controles heen en stonden we buiten. Nu nog een 45 minuten wachten voordat ze ons komen ophalen. Mijn telefoon is zo dood als een pier, geen ontvangst, geen wifi en geen simkaart verkoop op het vliegveld. Onze metgezellen op de vlucht willen ons wel wegbrengen. Super aardige mensen die Samoa’ers. Eindelijk na een uur wachten komt het verhuurbedrijf Jason ons ophalen. Na het oppikken van onze huurauto op naar het huis wat we gehuurd hebben via Airbnb. Het aangegeven adres op google maps klopt niet. Gelukkig stopt een wat oudere heer met zijn quad die wel weet waar het huis is. Het is een groot huis met 3 slaapkamers en badkamers, een grote living en gelukkig goede airco’s. Want het is hier gewoon 33 graden. Om 17.30 uur is onze reis, die om 10 uur vanochtend begon en in feite maar 120 km is, toch goed afgelopen. Ik herinner me ineens dat we in Indonesië ook zolang hebben gedaan over zo’n afstand door 12 uur lang in een file te rijden.

Woensdag met de auto eropuit om het eiland te verkennen. Opvallend is dat op dit eiland niet harder gereden mag worden dan 45 km per uur en op de meeste plekken zelfs niet harder dan 30 km/ uur. Wat een rust geeft dat, want iedereen doet het ook. Je wordt ook niet ingehaald , ze laten je voor als je een voorrangsweg opgaat en men stopt als iemand te voet wil oversteken. Tjonge wat een rust, niemand heeft haast. Ook niet voorstelbaar bij deze warmte en misschien ook in deze cultuur. We maken een ritje over het oostelijke deel van het eiland. De kleurrijke huizen en een groot aantal kerken. Maar later als we bij een klein dorpje komen valt op dat bijna bij elk huis een groot overdekte ruimte op pilaren is gebouwd. Dit maakt ons nieuwsgierig en ik stop bij een huis en vraag waarvoor dit gebruikt wordt. Het zijn familie ruimtes van de huizen die er achter staan. Hier worden familiebijeenkomsfen gehouden, fessten begrafenissen, trouwpartijen etc. Maar bijna elk huis heeft zo’n ruimte. Dit doet me denken aan de zondagse kamer vroeger bij ons thuis. Daar kwam je ook maar alleen in op zondag of als er iets te vieren valt. Nog iets anders wat opvalt is dat het gras wat hier welig groeit zeer kort wordt gehouden. Het ziet er op de meeste plaatsen heel erg verzorgt uit. Het is mooi. 

We lunchen en …..we zijn weer in Amerika. De porties zijn weer het dubbele dus we hebben het avond eten ook al weer binnen. Ja, Samoa is een officiële staat van de VS. (Westelijk Samoa waar we vandaan komen, is een onafhankelijke staat). Us Samoa is ook een enorme gelovige gemeenschap. Elk dorp heeft grote, goed onderhouden kerken waar zeker een paar honderd gelovigen in kunnen. Tijdens onze hele reis hebben niet zoveel kerken gezien als hier. Een oude gasfles dient als klok!

In de avonden vermaken we ons met lezen, schrijven of een paar potjes skybo Deze avond wint Liesbeth. We hebben al 3 maanden geen TV gezien en eerlijk gezegd we missen het niet. 

Donderdag maken we een wandeling op het eiland Aunu’u vlak voor de kust aan de zuid kant van het eiland. Het is een rit van een uur naar de plaats waar we met een klein bootje oversteken. De bootsman weegt ongeveer 200 kg, dus passagiers moeten aan de andere kant gaan zitten. Overigens nog een trivialiteit over dit eiland: ruim 90% lijdt hier aan obesitas. De vraag is of ze ook echt lijden, want de super (size) supermarkten staat boordevol ongezonde producten, die gretig aftrek vinden. Ook kinderen en tieners zijn over het algemeen gewoon te dik. 

Een andere bijzonderheid is dat er dagelijks in elke gemeenschap een soort moment van bezinning is van een half uur. In onze buurt waar wij nu verblijven wordt om 18 uur op een soort klok (oude gasfles) geslagen en gaat iedereen naar binnen. Na een half uur , dan wordt het ook al donker, is dat moment weer afgelopen.
Maar afijn, we wandelen een mooie 7 km over het eiland in een zengende hitte. Wel mooi! Gelukkig hebben we veel drinken bij ons. Aan de andere kant van het eiland gaat de zee flink te keer. Het is wel bijzonder en dat je je af en toe realiseert dat je op een piep klein eilandje zit in een onmetelijke grote Zuidelijke Stille Oceaan en ver van alles vandaan. Niet alleen fysiek realiseer je je dat, maar je probeert je ook in te denken én wat zou het deze mensen interesseren wat er elders in de wereld gebeurt. Ik merk het ook wel enigszins bij mijzelf, hoewel ik hier toch dagelijks de krant lees. Want 3 maanden onderweg betekent voor mij niet 3 maanden afgesloten van het nieuws. Het helpt wel dat je niet godganselijke dag nieuws hoort en/of meningen van mensen die denken iets vertellen te hebben (lees talkshows). Naar dat laatste kijk ik trouwens al jaren niet meer. Ja en onderstaande plaatjes helpen wel daarbij.

Nadat we het eiland weer verlaten hebben rijden we terug naar Pago Pago. Aan de baai zijn we getuigen van de training van de roeiteams voor de Flag Day op 17 april op Samoa. Het is een nationale feestdag. Het Amerikaans Samoa heeft een vorm van zelfbestuur sinds 1967 en daardoor ook een officiële vlag.

Elke boot heeft 48 roeiers, een stuurman en een coach. Dus minimaal 50 mensen aan boord, die het postuur hebben van een gemiddelde Samoa’er, gemiddeld ongeveer 100 kg schat ik. Dus tel uit wat zo’n boot moet kunnen houden!

Het is een soms een komisch gezicht, bv. iemand valt in het water en het synchroniseren van 48 roeiers valt ook niet altijd mee. Op een gegeven moment wordt toch flink vaart gemaakt.
Ook het openbaar vervoer is zoals in veel van dit soort landen van een hoog niveau. Ik bedoel dan qua frequentie en betaalbaarheid. Gelukkig kan de gewichtige bestuurder ook hier voldoende tegengewicht geven voor de passagiers die achter de achteras zitten.

Een mooie dag weer. En nog vier dagen op dit mooie eiland voordat we naar de VS vliegen om onze Amerikaanse (klein)kinderen in onze armen te sluiten.