We vertrekken een dag eerder dan gepland. Maandagmiddag we de eerste korte rit naar Lakeview in zuid Oregon. 300 km door afwisselend landschap heel veel ranches. Veel zwarte koeien steken scherp af tegen het gele verdorde gras. De rit loopt voorspoedig. Alles doet het keurig en de hoeveelheid bepakking valt wel mee als je niet kampeert. We overnachten een motel Lakeview en eten in plaatselijke restaurant. Je ziet hier echte cowboys rondlopen met hoed en flinke sporen. Ze bestaan nog echt, deze jonge mannen.
De volgende dag moeten we beslissen de oostelijke route via Moment Vally of de westelijke via Las Vegas, dus links of recht van de Grand Canyon. We dachten in eerste instantie voor het weer de westelijke, de warme route te kiezen. Maar de weersverwachting lijken nog iets beter te worden waardoor we toch door Moment Vally kunnen rijden, oostelijke route dus. We rijden nu in het onmetelijke Nevada. Heel erg leeg open en dun bevolkt. Ook hier weer veel koeien en dan weer lege vlaktes. Mooie weg ook om te rijden. Weinig verkeer laat staan motorrijders.
Bij Battle Mountain kiezen we definitief om oostelijk te rijden. We willen overnachten in Eureka een klein plaatsje in het midden van Nevada.
Tanken waar het kan en koffie drinken met wat eten kan meestal op dezelfde plek.
Na zo’n 300 mijl is het nog 40 mijl naar Eureka. Een laatste stop om nog eens de benen te strekken. We stopen bij een Rest Area. Wandelen stukje een weg in waar een veerooster/wildrooster zit. Opeens ligt Liesbeth languit op de grond. Met een pijn vertrokken gezicht. Zie meteen dat het niet goed is ze kan niet opstaan en houdt haar rechter schouder stevig vast.
Eerste instantie denk je natuurlijk, oh flinke tik ff wrijven en het weer weg. Maar de pijn wordt erger en erger. Ze kan zelfs niet meer achter op de motor stappen. Gelukkig staan het bankjes waar ze eerst kan opklimmen en dan op de motor. Zo zijn we voorzichtig naar Eureka gereden.
Bij Motel aangekomen direct naar een arts gevraagd. Gelukkig is er een soort klinieken voor eerste hulp. Daar kunnen we nog net voor 17 uur terecht. We werden vriendelijk verzocht om morgenvroeg om 8 uur terug te komen. Want het was 10 voor 5. Dat weigerde we want de pijn was niet te houden. Foto’s maken kon niet niet meer dat kon morgenvroeg weer wel. Na wat onderzoek een spuit en pillen dacht men aan een verrekking van de schouderspieren en/of banden, en niet aan een breuk.
Woensdag ochtend om 8 uur meteen terug naar kliniek. Pijn was nog heviger in de schouder en erg dik en gespannen. De arts schrok wel weer toen ze haar zag. En zeker toen hij de foto zag. Hij zag iets vaags van wat op een fractuur leek in de bovenarm maar niet helemaal door maar meer een stukje waar een scheur in zat. Compressie fractuurtje en ook dacht hij aan dat de arm uit de kom was. Gelukkig kon hij veel overleggen met trauma-arts in Ely, een ziekenhuis verderop waar ze meekeken naar de foto’s. Na veel twijfel en over weer consulteren besloten om haar over te brengen naar een echt ziekenhuis. Want onduidelijkheid ivm wel/niet uit de kom wel/niet breuk en enorme spanning op de huid vanwege de zwelling. Reno, 400 km verderop, was de beste optie om naar toe te gaan. Inmiddels was het in Eureka gaan sneeuwen. De vervoer over de weg niet meer mogelijk. Er werd meteen een ambulance vliegtuigje besteld. Of ik dat goed vond? Tja achter op de motor was geen optie zeker niet met dit weer. De ambulance stond al voor de deur om haar naar kleine vliegveldje te brengen. Ik moest hals over kop beslissen of meevliegen of zelf rijden. Daarnaast moest haar spullen uit de Motel meegeven. Tjonge wat een hoop beslissingen in een keer en gehaast om haar weg te krijgen. Fysiek geen enkele noodzaak, maar ja dat vliegtuig stond al klaar op de airstrip van Eureka. De zorgverzekeraar in NL moest nog beslissen, maar intussen waren we al bij het vliegtuig. Op allerlaatste moment besloot ik met de motor naar Reno te rijden. Achteraf nog net verantwoord dit in verband met flinke sneeuw op de bergpas bij Austin. Zie ook foto’s. Gelukkig heeft de verzekeraar alsnog toestemming geven
In Reno was het veel wachten op de SEH, met 80 kamers. Zo rond 17 uur was de diagnose bekend: stabiele bovenarm fractuur rechts. Behandelen met rust/draagdoek en pijnstilling. Inmiddels had ik mijn barre rit door Nevada er ook opzitten. Wat een slecht weer heb ik gehad. Gelukkig goede kleding en geen andere moeilijkheden beleeft. Alleen op de pas bij Austin was het spannend want daar bleef de natte sneeuw op de weg liggen. Dat was het hoogste punt (2500 meter) van deze tocht. Verder de pas naar benende ging de natte sneeuw over in lichte regen. En zelfs bij Reno in de buurt wat gaten de wolken. Tjonge wat een eenzame rit tussen die lage wolken en uitgestrekte vlaktes van Nevada met kaarsrechte wegen. Na recepten voor pijnstilling en keurig afscheid stonden we weer buiten. Precies 3 dagen had onze tocht nu geduurd ipv 7 weken. Wat een deceptie!!
In het hotel geprobeerd om de boel weer op een rijtje te krijgen. Okay we gaan terug naar onze zoon in Bend, 625 km noordelijk. Erik onze zoon, zou de volgende dag haar komen ophalen. Ik zou weer terugrijden op de motor naar zijn huis in Bend. Dus donderdagavond waren we weer allemaal bij hem thuis. Dat was dag 4. Terug bij af. Gelukkig hielp de pijnstilling goed en kon ik mij meteen in de mantelzorg storten.
Vrijdag en zaterdag alles weer een rij gezet. Deze dagen veel gedacht en gesproken met Liesbeth, kinderen, vrienden, broer over wat te doen met de rit naar Panama. Natuurlijk voor Liesbeth geen optie maar wat doe ik???
Tsjonge Stan wat een verhaal en wat een enorme pech!
Zoveel voorbereiding en dan na 3 dgn. al een eind aan jullie
avontuur. Voor Liesbeth ook heel erg zuur, veel pijn en
waarschijnlijk al snel naar huis.
Veel sterkte jullie en we horen het wel als wij als mantelzorgers
nodig zijn!
Groet,
Robert en Cis
Vanaf nu graag wat minder ongeplande tussenstoppen toegewenst. “Kiek guut ut,” zou mijn moeder gezegd hebben.