Op zondag 4 februari staat onze Doubtful Sound cruise op de agenda. We moeten vroeg op want de boot vertrekt om 7.30 uur. Met onze buurtjes hadden we iets minder geluk vannacht. Een groepje jonge kerels die tot laat in de nacht nog een feestje bouwden. Maar afijn de iPods doen hun werk in zo’n geval. Over het algemeen is het erg rustig op de campings. We hebben meestal mooie plaatsen op mooie grasvelden. Alle campings hebben goede kookgelegenheden en algemene ruimte waar je kunt zitten. En even voor de smetvrees lezers 🙂 tot nu op onze reis geen enkele vorm van maag- of darmklachten opgelopen!
Maar goed vroeg op en op naar de boot. Het bedrijf RealNZ bezit zo’n beetje alle varende toeristsche aangelegenheden en ferry’s op NZ. Dus makkelijk met boeken als je iets wil doen.
We hebben trouwens de keuze uit twee fjord rondvaarten, deze op Doubtful Sound (ongeveer 7 uur) of de Milford Sound (1,5 uur). De laatste staat in elke “must do” in NZ. Toch kiezen we voor de langere tocht om dat er meer afwisseling in zit en rustiger is.
De trip begint met een boottocht over het meer Lake Manapouri van ongeveer 1 uur. Aan de ander kant gaan we met een bus over een pas en komen dan aan bij het fjord genaamd Doubful Sound. Genoemd naar een ervaring van Cook (ontdekker van NZ) dat hij het zonde vond dat hij niet dit fjord in kon varen. Dit omdat hij vreesde door de constante westen wind er niet meer uit kon zeilen. De Spanjaarden gaan vele jaren later met roeiboten het fjord in.
Op het einde van het meer ligt een enorm waterkracht centrale die 170 m onder de grond is aangelegd. Het water van het meer stort hier 170 meter omlaag door de centrale en loopt dan via een ondergronds kanaal naar het fjord zo’n 18 km verderop. Een technisch hoogstandje in 1972. O.a. met een onderhoudstunnel van 2 km en 7 meter doorsnee die naar beneden loopt. ( zie de foto van de manquette het gele buisje).
Met de bus is het ongeveer weer een uur rijden naar het fjord. Daar gaan we op de volgende boot die ons naar het einde van het fjord brengt waar deze uitmondt in de zee. Er staat een flinke wind en het is aan dek met ook nog een snelheid van ongeveer 30 km/u wind in een flinke storm! Leuk je haren raken helemaal uit vorm.
De natuur zoals de berghellingen en de watervallen zijn hier ook weer overweldigend. Zie beelden. Bij de monding maken we rechtsomkeer en varen terug. We nemen nog een paar zijarmen van het fjord. Bij een van de zijarmen worden alle motoren uitgeschakeld en wordt gevraagd om stil te zijn aan boord. Een heel erg indrukwekkende ervaring. Stilte met alleen natuurgeluiden, geweldig dat ze dit doen.
Nu hebben we de wind van achteren dus minder ruig. Je merkt dat iedereen moe begint te worden. Een groep Hollanders die met Djoser op stap zijn zitten al om 11 uur aan de wijn. Ook een manier van beleven.
De reis gaat in omgekeerde volgorde terug naar Manapouri. Af en toe wat regen maar dat geeft ook weer een mooi mystiek beeld van de omgeving. Een mooie tocht maar weer.
Rond 15 uur terug aan land. Omdat we nog een nacht op de camping hebben gereserveerd en we geen zin hebben om bij de tent te zitten rijden we naar noorden, eerst naar Te Anau en dan verder naar Milford Sound. Zo’n 130 km en we denken daar wel iets te kunnen eten. Eerste deel van de rit gaat door rustig landschap. De laatste 40 km wordt het ruiger en regent het. Het grote voordeel hiervan is dat er talloze watervallen zijn van berghellingen. Vlak voor Milford Sound ligt nog een tunnel.
Bij aankomst bij wat wij dachten een plaatsje Milford Sound zou zijn is eigenlijk een grote parkeerplaats en een terminal waar iedereen aan boord gaat voor een ronde door het fjord. Gedesillusioneerd zien we dit aan en maken letterlijk rechtsomkeer en rijden 130 km terug. Nogmaals de weg van 120 km en de tunnel zijn spectaculair, maar is in feite alleen aangelegd om toeristen van en naar de rondvaartboten te brengen. Ja de voorzieningen voor het toerisme gaan ver in NZ.
Inmiddels hebben we besloten om naar het eiland Stewart te gaan aanstaande dinsdag. We hadden een mooie B&B op het oog maar dit zit vol. Een jeugdherberg is een alternatief. We reserveren 2 overnachtingen en een overtocht van Bluff naar Stewart. Op maandag rijden we verder naar het zuiden naar de plaats Invercargill net boven Bluff. Het landschap wordt vlakker en vlakker en verandert in mooi glooiend geheel. Doen wat bezoekjes aan historical sites en lunchen aan het strand. Daar kan geen terras tegenop.
Schapen en koeien hebben hier de overhand. Een weiland is zwart van de koeien of wit van de schapen. Op 6 februari steken we over naar het zuidelijkste deel van onze reis, en wel op de 47e zuidelijke breedte graad. Hoe het daar is lees je in het volgende bericht.